Een wesp bij volle maan

Is toeval minder waard dan reden?

Ik weet niet of ik bijgelovig ben, maar ik houd er wel een beetje van. Ik ben misschien net te nuchter, sceptisch en donker van ziel om echt te geloven dat alles gebeurt voor een reden. Maar misschien is toeval niet minder waard dan reden? Als ik per toeval de lotto win, zal dat ook mijn leven drastisch impacteren.

De voorbije week was een opstapeling van onvoorziene omstandigheden, die op de een of andere manier toch allemaal 1 onderwerp centraal hadden. Eerst was mijn zoon 2 dagen ziek - terwijl hij bij zijn vader was - moeders in co-ouderschap gaan begrijpen dat dat redelijk uitzonderlijk is. Dat terwijl hij al een week alleen bij oma, zijn broer en mezelf was en geen van ons ziek werd. Nu ja op zich is dat misschien wat onverwacht maar ook niet zo extreem bijzonder. Maar je begrijpt dat als een moeder die op zo'n moment niet bij haar kind mag zijn, dat dat hard is. Daarna belandt hij op de spoed van het ziekenhuis omdat hij in zijn eigen oog gekrabt heeft. Eveneens opmerkelijk, dat iemand daar zelfs toe in staat is, maar oke. Ik vertrek die middag dus op mijn werk in sneltempo naar het ziekenhuis. In de namiddag konden ze bij mij blijven en 's avonds vertrokken ze wenend, de ene van de pijn de andere van overwhelm, terug naar hun vader. Mijn hart was nog eens wat gebroken door de situatie, maar met zalf en een ooglapje wordt zijn oog alleszins terug helemaal zoals het hoort.

De dag daarna brengt mijn broer mijn hond met spoed tot bij de dierenarts, omdat zijn hele mond is opgezwollen, door wat een gesprongen abces blijkt te zijn. Opnieuw vertrek ik op mijn werk om de zieken bij te staan. Die nacht kan ik niet slapen. Rond 2 uur denk ik tja ik neem wat frisse lucht en open het slaapkamer raam. Ik ben bij mijn ouders. Tegenover hun huis ligt een akker en daar achter een bos. Open zicht dus. Het moment dat het oude houten raam verder open waait kijk ik recht in de volle maan. Het is bijzonder vaak dat ik niet kan slapen bij volle maan (ook dat kan 'logisch' zijn vanuit evolutionaire, cyclische, en psychologische hoek). Dus ik denk "ahja…" Op dat moment besef ik dat ik gezoem hoor en voor ik goed kan kijken wat dat geluid maakt, voel ik een steek in mijn bovenbeen. Ik kan een pijnkreun niet binnen houden, gooi snel het raam dicht en zie 1 wesp op de vensterbank kruipen en 1 op de grond. Met het licht van mijn gsm en een kledingstuk dat op 'de stoel' ligt, mep ik ze dood. Misschien wat moordlustig besef ik, ook op dat moment, maar mijn brein was licht in paniek van de pijn en ik wou niet riskeren met een wesp in bed te belanden of er nog meer naar binnen te lokken. Gestoken door een wesp bij volle maan… Het lijkt wel de start van een comic boek. (Vooralsnog heb ik echter geen superwespkrachten ontdekt.)

Die dag beslis ik dat deze samenloop betekent dat ik me beter moet bezig houden met mijn gezondheid. En in de eerste plaats is dat nog maar eens afgeraken van een verslaving waar ik al heel mijn leven mee vecht en waar best veel taboe rond hangt (ik ben er erg beschaamd over): nicotine. Ruimer gezien is het niet de ergste der verslavingen, het ruineert je leven niet zo, maar voor mijn brein is het wel een zware EN het impacteert mijn leven wel enorm. Niet dat ik met louche types moet omgaan of mijn huis kwijt geraak, gelukkig… Maar mijn brein is zo bezig met van stick naar stick te geraken. Elke dode moment wil ik er 1, heb ik er 1 wil ik er nog 1, elke goede moment wordt beter met 1, elke slechte moment wordt enkel dragelijk met 1. Het pakt gewoon continu ruimte in in mijn hoofd. Ik voel ook dat mijn lijf er niet blij van wordt en mijn brein eigenlijk ook niet meer. Maar telkens snakt het naar die eerste. Die eerste die natuurlijk nooit meer komt, tenzij ik toch eens even die drang kon weerstaan. Maar dan verkies ik toch instant mediocre gratification boven uitgesteld genot. (Misschien staat dat wel symbool voor mijn leven?) Ik wil zo graag iemand zijn die het bij 1tje per dag houdt, lijkt me zo heerlijk, gewoon heel de dag oke zijn, je ding doen en 's avonds na het eten 1tje met een boekje op het terras. Maar dat lukt mij niet. Ik weet dat en toch hoop ik het elke keer weer. Zelfs al weet ik dat het de enige manier is om nicotine in mijn leven te houden (wat mijn brein dan zo graag wil), kan ik me toch niet aan de afspraak houden om er maar 1tje per dag te roken. Zo weet je dan dat verslavingen niet rationeel zijn. Geen enkele verslaving. Moest het rationeel zijn, bestond het niet. Ik kan dan ook echt gek worden als ik iemand over verslaafden hoor zeggen (meestal over verslavingen die niet in 'het plaatje' passen en wat rechtstreeks destructiever zijn) "zij kiezen hiervoor." Daar kan ik nog wel een paar teksten over uitwijden. Anyway… niet rationeel dus.

Maar toch probeer ik het rationeel te bevechten. "Het is slecht voor de gezondheid", "kost veel geld", etc. Is ook echt zo. Moest het dat niet zijn, of ik had heel veel geld, had ik het wellicht niet gelaten. Maar als ik heel eerlijk ben is het aller irritantste hoeveel plek het inneemt in mijn hoofd. En de vreugde die het eigenlijk afneemt (behalve die eerste dan). Dat heeft het altijd gedaan. Ook toen ik wel 10 jaar gestopt was wist ik dat als ik zou vernemen dat ik morgen zou sterven, mijn laatste wens een pakje zou zijn. Intussen heb ik de klassieke verlaten voor van die 'sticks'. Dat is niet zo relevant, maar gewoon ingeval je je zou afvragen wat ik bedoel met sticks :) Same thing just less smelly.

Ik heb me weer voorgenomen dat ik de euros die ik elke dag hiermee uitspaar blijf tellen. Want zo lang ik dat doe gaat het goed. Als ik ermee stop 'omdat ik er van af ben', en probeer meer te sparen (want uiteindelijk moet ik op alles besparen), lijkt het herval nabij. Dus voila ik geef mezelf gratie dat ik ermee festival tickets koop, en tegelijk ook niet meer moet besparen op eten dat ik in de plaats koop. Financieel niet erg logisch want ik kan het geld maar 1 keer uitgeven, maar oke. Laten we zeggen dat het op de langere termijn wel zin heeft? Hopelijk. ..

En als het verlangen me besteekt en de zelftwijfel opwelt "kan ik dit wel volhouden?", voel ik even aan de nog steeds gezwollen plek op mijn bovenbeen en bedenk me, ik ben gestoken door een wesp bij volle maan, what are the chances?!

Ciao,

Waspwoman